بررسی بافتی اثر دود حاصل از سوزاندن برگ های گیاه گل ماهور (verbascum speciocum) در ترمیم زخم موش صحرایی نر

هدف از این تحقیق مطالعۀ تأثیر دود حاصل از سوزاندن برگ­های یک­سالۀ گیاه v.speciocum موجود در منطقۀ یزن بویین­زهرا در ترمیم زخم پوست آسیب­دیدۀ موش صحرایی نر نژاد ویستار بود. در این  بررسی تجربی پایه­ای، در شرایط درون­تنی، 36 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی در سه گروه کنترل، شم و گروه تجربی تحت تیمار قرار گرفتند. روز جراحی روز صفر محسوب شد و تیمار 10 روز ادامه یافت. در روز 14، موش­ها با کلروفرم کشته شدند و نمونه­برداری از محل بستر زخم جهت مطالعات هیستولوژیکی با رنگ­آمیزی اختصاصی تری­کروم­ماسون و وان­گیسون برای کلاژن و نیز جهت سنجش میزان جذب نوری اسید آمینه هیدروکسی پرولین تحت بررسی قرارگرفت. بررسی گروه­های تجربی نشان داد که ضخامت اپیدرم، قطر فولیکول­های مو، تعداد و قطر عروق خونی در رنگ­آمیزی وان­گیسون و تری­کروم­ماسون افزایش معناداری در مقایسه با گروه­های شم وکنترل نداشت، اما تعداد فولیکول­های مو در گروه تجربی تیمار با دود کاهش یافت. قطر کلاژن در گروه تیمار افزایش یافته بود، ولی این افزایش معنادار نبود. به­علاوه میزان جذب نوری اسید آمینه هیدروکسی پرولین گروه­های تجربی نسبت به گروه شم وکنترل در سطح  p<0.001معنادار بود. نتایج نشان داد که استفاده از دود برگ­های یک­سالۀ گیاه گل ماهور، به­طور­کلی باعث افزایش سرعت ترمیم زخم و بسته­شدن آن نشد و احتمالاً در مرحلۀ تکثیر از مراحل ترمیم زخم اثر اندکی از خود نشان داد که به بررسی بیشتری احتیاج دارد.